Mag een christen hertrouwen na echtscheiding?

Voorop dient altijd te staan dat God de echtscheiding haat.
In Mal.2:16 zegt God “..Want ik haat de echtscheiding zegt de Here…” (lees ook Ex.20:14) Daarnaast, bij de huwelijksluiting wordt al direct gezegd: ”wat God heeft samengevoegd scheidde de mens niet” (Mat.19:6) Mocht er desondanks toch een scheiding hebben plaats gevonden, dan zal de weg van God in de eerste plaats op verzoening en herstel gericht zijn. Dit is een heel belangrijk uitgangspunt. (1 Kor.7:10,11)”Doch hun die getrouwd zijn beveel ik niet, maar de Here, dat een vrouw haar man niet mag verlaten, is dit toch gebeurd, dan moet zij ongehuwd blijven of zich met haar man verzoenen.“(Andersom geldt dit uiteraard ook).

Wanneer het twee kinderen van God zijn, is het feitelijk ondenkbaar dat men uiteengaat door hooglopende meningsverschillen. Zodra zij iets tegen elkaar hebben dienen zij niet te wachten totdat de zon ondergaat over hun toorn (Ef.4:26). Hoe moeilijk het ook is, toch zal een kind van God moeten vergeven (Mat.18:21, 22). Maar we moeten ook eerlijk zijn, dit kan best wel eens erg moeilijk zijn. Er zijn mannen en vrouwen met een erg moeilijk karakter en sommige karakters zijn bijna onverenigbaar. In verband hiermee zeiden de discipelen tot Jezus in Mat.19:10 ‘..is het nog wel raadzaam om te trouwen..’ Daarom, voor een kind van God geldt dat hij of zij geen ondoordacht huwelijk moet aangaan, maar de dingen met God moet bespreken. Lees wat de Bijbel zegt over een kijfachtige huisvrouw. (Spr.21:9) (Uiteraard geldt dit eveneens voor bijvoorbeeld een heerszuchtige man).

Soms kan de situatie zelfs zo hoog oplopen dat een scheiding toch de enige oplossing is. Maar, in zo´n geval gebied 1Kor.7:11,12 ons om ongehuwd te blijven. Waarom?? Omdat de Bijbel altijd weer hoopt en gelooft op verzoening en herstel en dit is uiteraard niet meer mogelijk als een van de partners weer trouwt.  Enige tijd ongehuwd blijven betekent in dit verband ook niet altijd een wettelijke echtscheiding, dat is door de Bijbel denk ik, niet zo bedoeld. Het gaat meer om een tijd van bezinning, even wat afstand nemen en tot rust komen en God bidden hoe verder. Dan is er altijd uitzicht op herstel en een nieuw begin.
Maar… soms is herstel onmogelijk, soms is de ruimte er gewoon niet meer.  Er kunnen zich situaties voor doen, waarbij dat overduidelijk is. Bijvoorbeeld, de andere persoon heeft  toch al nieuwe relatie, in zo’n geval is de weg terug afgesloten. Of er vinden regelmatig mishandelingen plaats. Of de andere persoon is overduidelijk, geen kind van God en staat afwijzend tegenover het evangelie. Het wordt de gelovige partner daarbij moeilijk gemaakt om naar een samenkomst te gaan of op één of andere wijze God te dienen. Natuurlijk kan men bidden dat iemand zich zal bekeren en kan men het op het hart hebben om daarop te wachten, maar…men kan niet in redelijkheid van iemand verwachten dat dit een levenlang moet duren, met als risico dat een mogeljke bekering nog niet altijd herstel van de gebroken relatie betekent. Maar dit zijn wel uitzonderlijke situaties, waar bij alle middelen al zijn aangewend om het huwelijk te redden. Normaal zijn er voor gelovige kinderen van God geen redenen om te scheiden, tenzij er sprake is van overspel.

De Farizeëen stelde Jezus de vraag of men z´n vrouw om allerlei redenen mocht verlaten (Mat.19:3-10), want dit gebeurde in die tijd. Met ‘verlaten’ werd altijd bedoeld echtscheiden om onzinnige redenen, zoals het aanbranden van het eten of het niet goed genoeg verzorgen van het huis. Men wilde in feite van de vrouw af, zodat de man vrij is om opnieuw te huwen. Jezus wijst dit af en noemt de zonden van hoererij de enige grond waarop echtscheiden wel toegestaan is. Omdat dit betekent de schending van het heiligste vertrouwen dat mensen elkaar kunnen geven. Mat.19:3,9 toont aan dat het huwelijk nooit mag ontbonden worden om allerlei redenen. Is dit, (wat dus tegen Gods wil is) toch gebeurd dan mogen de beide partners niet opnieuw huwen, de enige weg die dan voor hen open staat is vergeven en opnieuw beginnen.

Hoe staat het dan als men gehuwd is met een ongelovige partner?
Een relatie met een ongelovige is meestal een weg met veel problemen. Christenen met een ongelovige partner hebben vaak een moeilijke weg te gaan, variërend van onbegrip tot verhitte discussies met groeiende onderlinge verdeeldheid over allerlei zaken die de relatie of het gezin betreffen. Ik heb het nu duidelijk over twee ongelovige partners die samen huwen en waarvan één in het huwelijk tot het geloof in de Heer Jezus Christus komt. Het valt als echtpaar dan niet altijd mee om het in dit soort zaken eens te worden.

Is zo’n relatie kansloos? Kun je nog een goed huwelijk hebben, als je over de meest wezenlijke zaken steeds verder uit elkaar lijkt te groeien? Dat is moeilijk te zeggen. Het kan heel verhelderend zijn om te proberen je eens in de positie van de partner te verplaatsen. Voorheen dacht men over zoveel zaken hetzelfde, over ethische vragen, over opvoeding, over tijds- en geldbesteding, over politiek en ga zo maar door. Niet dat men het toen altijd over alles eens was, maar uiteindelijk konden men het behoorlijk goed vinden in elkaars standpunten. Maar nu is alles veranderd omdat één van de partners tot geloof is gekomen. In de ogen van de ongelovige partner is die verandering meestal onbegrijpelijk. Je bent een nieuwe levensstijl begonnen en je denken over zoveel zaken is ineens veranderd. Je partner is dus niet veranderd, maar wordt wel geconfronteerd met een maatje die steeds meer ‘afwijkend’ gedrag vertoond. Het is begrijpelijk dat dit niet altijd even plezierig is en tot veel onzekerheid kan leiden aan de kant van de partner. Het is goed om dit terdege te beseffen en daar ook rekening mee te houden. Zo mogelijk, geef je partner ook aan dat je begrijpt dat al deze veranderingen verwarrend kunnen zijn.
 
Moet je dan maar uit elkaar, gezien alle bovenstaande problemen en moeiten?
Paulus zegt daarover het één en ander in zijn eerste brief aan de gemeente te Korinthe. Korinthe was een heidense stad waarin het vast regelmatig voorkwam dat binnen een huwelijk één van de partners tot geloof kwam en de ander niet. In 1 Korinthiërs 7 vers 10 tot 16 zegt Paulus:
“Maar tot de overigen zeg ik, niet de Here: heeft een broeder een ongelovige vrouw, die erin bewilligt met hem samen te wonen, dan moet hij haar niet verstoten. En een vrouw moet, als zij een ongelovige man heeft, en deze erin bewilligt met haar samen te wonen, die man niet verstoten. Want de ongelovige man is geheiligd in zijn vrouw en de ongelovige vrouw is geheiligd in de broeder. Anders zouden immers uw kinderen onrein zijn, doch nu zijn zij heilig. Maar indien de ongelovige haar verlaat, laat hij haar verlaten. De broeder of zuster is in dit geval niet gebonden; tot vrede heeft God u geroepen.Want hoe kunt gij weten, vrouw, dat gij uw man zult redden? Of hoe kunt gij weten, man, dat gij uw vrouw zult redden?”

De Bijbel zegt dus dat als twee ongelovigen getrouwd zijn en één van beide partners komt tot geloof, dat dit geen reden is om uit elkaar te gaan, tenzij de ongelovige op een scheiding aanstuurt. In dat geval kan men de ander beter laten gaan, hoe pijnlijk dat ook is. Men is dan ook niet langer gebonden. Daaruit versta ik dat hertrouwen, mits met een gelovig kind van God, vanuit Bijbels standpunt toegestaan is.

Misschien zit u midden in zo’n probleem en wilt u even (anoniem) uw verhaal kwijt, dat kan: klik hier

Advertentie