Maandelijks archief: januari 2020

Onderzoek naar de doodswens onder ouderen.
Naar schatting iets meer dan 10.000 mensen hebben in meer of mindere mate een wens of te sterven. Ruim een derde van deze groep zou er graag hulp bij krijgen. Dit blijkt uit een onderzoek wat in opdracht van de regering onder ruim 21000 ouderen (boven de 55 jaar) heeft plaats gehad.
Uit het onderzoek blijkt ook dat het hebben van een doodswens niet per definitie betekent dat men ook onmiddellijk dood wil. De doodswens is bij die mensen namelijk nogal veranderlijk. Ook kan de wens om te sterven door de jaren heen verminderen en zelfs verdwijnen.
Feitelijk betreft het hier een onderwerp wat al meerder keren besproken is, dus zoveel nieuw is het ook weer niet. De voorstanders van een vrijwillig levenseinde, hebben wat betreft dit onderzoek weer hun zin gekregen, in de hoop dat de politieke weerstand langzaam af zal nemen en er op termijn een meerderheid te vinden zal zijn voor een wettelijke regeling, die de wens tot zelfdoding bij jongeren en ouderen gaat honoreren.
Ook de Coöperatie vereniging ‘de Laatste Wil’ en de ‘Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde’ (NVVE), pleiten al jaren opnieuw voor de invoering van de z.g. zelfmoord pil. Men vindt dat er in Nederland een zelfmoordpil moet komen, voor mensen die niet in aanmerking komen voor euthanasie, maar toch dood willen. Al in 2013 kwam de vereniging ‘de Laatste Wil’, met de zogenaamde pil van Drion, bedoeld om het mensen gemakkelijker te maken hun leven te beëindigen.
De politieke partij D66, gaat ook nu weer kijken wat er mogelijk is. Overigens, de timing is perfect gekozen, met de nieuwe verkiezingen in het zicht, zou dit wel eens een onderhandel punt kunnen worden bij de vorming van een nieuwe regering.
Onvrijwillige euthanasie komt dichterbij.
Alhoewel voorstanders van euthanasie het ontkennen, is het m.i. niet ondenkbaar dat er een tijd gaat komen dat men ernstig zieke patiënten, maar die nog geen doodswens hebben, gaat vragen toch toe te stemmen in vrijwillige euthanasie. Het zal in ieder geval voor patiënten die al eerder in hun leven een euthanasie verklaring hebben ondertekent, onmogelijk worden om daar nog op terug te komen.
Er zal in de toekomst ook nog meer rekening gehouden gaan worden met de kosten, die de verpleging of behandeling van een ernstig zieke patiënt met zich meebrengt. Op dit moment is er zelfs een maatschappelijk debat gaande, waarin de vraag gesteld wordt of er grenzen zijn aan de kosten die we uitgeven voor de zieke medemens. Reclame spotjes op de televisie, met iemand die enkele tonnen per jaar nodig heeft voor een speciaal medicijn, moeten mensen aan het denken zetten. De zieke in kwestie vraagt, vind u dat ik dit waard ben? Let wel, de vraag waarom zo’n medicijn zo duur zou moeten zijn, wordt bewust verzwegen.
Men zal het binnenkort zelfs asociaal gaan vinden, als iemand die ernstig ziek is en die geen kans meer heeft op verbetering, toch besluit om gewoon door te leven, ondanks de hoge kosten van de verpleging. En het is ook niet ondenkbaar dat in zo’n geval anderen over ons levenseinde een besluit gaan nemen, zoals naaste familie leden of de behandelend arts. De patiënt wordt dan alleen nog maar geïnformeerd.
Veel mensen zeggen: “ja maar er is toch een euthanasie wet?” Maar voor voorstanders van deze euthanasie wet, leverde dit echter vanaf het begin al onvoldoende op. Bij het, in 2002 legaliseren van deze wet, is er namelijk voor gekozen om dit alleen toe te staan bij ‘ondragelijk lijden’. Om die reden heeft men tegelijk bij deze wet de z.g. zorgvuldigheidsvereisten vastgelegd. Euthanasie en hulp bij zelfdoding blijven daardoor dus strafbaar, tenzij de arts zich houdt aan zorgvuldigheidsvereisten en hiervan melding maakt. Met deze laatste zin heeft met de wet er door weten te drukken. Kamerleden met nog enig christelijk ethisch besef, werden hierdoor tevreden gesteld.
Maar… waar we dan nu mee zitten, is dat bewust onvoldoende is vastgelegd wat de term ‘ondragelijk lijden’ nu precies inhoud. Sterker nog, artsen en andere deskundigen interpreteren het allemaal weer anders, hetgeen ook de bedoeling was. Het gevolg is nu dat de wet op geen enkele wijze zekerheid biedt. Er zijn nu ook steeds meer artsen, die menen dat ze de wet wel iets ruimer kunnen toepassen. Men heeft een eigen interpretatie van ondragelijk lijden en dus wanneer men de z.g. vrijwillige euthanasie legaal kan toepassen.
Al enkele jaren hebben we nu ook de z.g. mobiele teams voor euthanasie, van de NVVE. Het betreft hier een team artsen, welke bij mensen persoonlijk thuis euthanasie toepassen. Zij interpreteren de term ‘ondragelijk lijden’ ook weer op geheel eigen manier, omdat ze vinden dat de patiënt in ons land nog steeds onvoldoende geholpen wordt met de huidige euthanasie wet.
Voorstanders van euthanasie pleiten weer voor vereenvoudiging en verruiming van de wet. Vereenvoudiging in de zin dat het mogelijk zou moeten zijn, dat er gewoon een pilletje genomen wordt als men dood wil. Verruiming van de wet wil men in die zin, dat iedereen die achttien jaar of ouder is, gewoon zelf moet kunnen beslissen of hij verder wil leven.
Steeds meer mensen in onze samenleving zien tegenwoordig ook euthanasie als een aanvaardbare oplossing, om lichamelijk of geestelijk lijden te beëindigen. Maar voor een christen staat altijd bovenaan de vraag: wat zegt de Bijbel hierover? Lees verder →