Maandelijks archief: november 2019

Kinderen en de gemeente.
Kinderen hanteren niet altijd dezelfde normen en waarden als hun ouders. Er zijn globaal twee mogelijkheden, ze nemen het over of ze zetten zich er juist tegen af. Dat komt voor een deel omdat kinderen heel vaak snel door hebben wat echt of namaak is. Daarbij speelt naast de opvoeding van de ouders, er nog verschillende andere factoren een rol spelen bij de ontwikkeling van een kind. Zoals natuurlijk de omgeving waar het in opgroeit, met name de vrienden waar ze mee omgaan, niet te vergeten de school heeft een grote invloed, maar ook de gemeente/kerk waar we ze naar toegebracht brengen. Kinderen zijn een belangrijk onderdeel van de gemeente, er moet aandacht voor ze zijn en dat moet al zichtbaar zijn de erediensten van de gemeente. We moeten ze in het midden plaatsen en ze vooral niet te snel weggestoppen in crèches en kinderdiensten, zodat de volwassenen geen last van hebben. We bereiken ze alleen als we echt moeite voor ze doen, ze merken dat ze erbij horen.

Dus als het gaat om de vraag welke gemeente men wil gaan bezoeken, is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend de keus van de ouders alleen, maar moet voor een belangrijk deel ook afhangen van de kinderen. Ze hebben daar geen onbelangrijke stem in. Ze zullen deels ook gevormd worden door hetgeen ze daar zien en horen.

Het wordt nog wel eens gezegd over de kinderen in de gemeente: ‘de kinderen zijn de gemeente van morgen’. De bedoeling is goed, want men wil daarmee aangeven dat ze belangrijk zijn en dat ze recht hebben op een plaats in ons midden en onze aandacht. Maar… kinderen zijn niet de kerk van morgen, maar van nu! Zij leven vandaag en maken zelfs het belangrijkste deel uit van de gemeente. Want een gemeente die geen tijd en aandacht heeft voor kinderen, zal langzaam maar zeker haar frisheid verliezen en sterft vroeg of laat uit. Als dus het geluid van blij zingende kinderen of… wat gestommel van jonge bewegende kinderen, niet meer gehoord wordt in de gemeente, dan wordt het wel rustiger, maar die rust is juist gevaarlijk. Want als er geen kinderen meer zijn, zal de gemeente vroeg of laat verdwijnen. Ook in Jezus dagen, toen Hij bijvoorbeeld Jeruzalem binnen reed op een ezelin, waren het juist de kinderen die stonden te juichen en Hem toezongen. (Mat.21:15,16). De toenmalige geestelijk leiders ergerde zich er aan, maar Jezus dacht daar duidelijk anders over.

Het is ook heel begrijpelijk dat ouders met jonge kinderen een gemeente zoeken waar de kinderen het naar hun zin hebben. Dat is beslist niet verkeerd, want als je kinderen niet aangesproken worden en er geen aandacht voor ze is, dan zullen ze op een dag afhaken en dat willen we als ouders niet. Het is juist belangrijk dat ze tot bekering komen en de Heer Jezus leren kennen.

Kinderen willen het evangelie zien.
Kinderen hebben diep in zichzelf altijd behoefte aan veiligheid, verbondenheid en waardering, vinden ze dat thuis niet dan zullen ze dat elders gaan zoeken. Om die reden zullen ouders in de eerste plaats, aandacht en tijd voor ze moeten hebben, willen we tenminste dat onze kinderen via ons de Heer Jezus leren kennen. We zullen ze niet alleen de weg moeten wijzen, maar ze kijken ook eerst naar ons of het wel klopt wat we zeggen. God vindt het ook absoluut van het hoogste belang, dat wij ons best doen om Zijn Woord in de harten en gedachten van onze kinderen te brengen, zodat ze een eigen keus kunnen maken om God lief te hebben en te dienen. In Deuteronomium 6:5-7 staat dat we onze kinderen voortdurend en op verschillende manieren moeten vertellen, dat het belangrijk is om God lief te hebben.

“Daarom zult u de Here, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw kracht. Deze woorden, die ik u heden gebied, moeten in uw hart zijn. U moet ze uw kinderen inprenten en erover spreken, als u in uw huis zit en als u over de weg gaat, als u neerligt en als u opstaat”.

Uiteraard kan dat alleen als we ook zelf in het dagelijks leven laten zien, dat Gods woorden belangrijk voor ons zijn, dat we Hem liefhebben en dus willen dienen. Kinderen zien al heel snel of iets echt is of namaak.

Ouders blijven het eerste voorbeeld.
Laten we ook nooit vergeten dat het kind zichzelf spiegelt in zijn ouders. De kinderen van nu zijn al heel jong slim genoeg, om het gedrag van hun ouders door te hebben. Het is dus moeilijk kinderen iets te leren waar we zelf nog fout in gaan. Kinderen imiteren in eerste instantie vaak het gedrag van volwassenen, hun ouders dus. Het is bijvoorbeeld belangrijk dat we eerlijk zijn tegenover onze kinderen, dat we zo nodig toe te geven dat iets fout is en dat we ook bereid zijn om vergeving te vragen. Onze kinderen moeten zien, dat we ons daar als ouders niet te groot voor voelen. Alleen dan zullen onze kinderen ons later ook daarin willen volgen.

Kinderen zijn heel snel, in het aanleren van de dingen die ze om zich heen zien. Ouders zijn nu eenmaal een voorbeeld voor hun kinderen zowel in goede als verkeerde zaken. Kinderen hebben dus niet alleen onderwijs nodig, ze willen het evangelie zien en wel in de eerste plaats van hun gelovige ouders.

Een kinderclub, kinderkerk of kinderdienst is daarbij bijzonder waardevol en mag zeker niet een soort kinderopvang zijn tijdens de samenkomst, zodat de volwassenen maar geen last van ze hebben. Het is juist een ideale gelegenheid om de kinderen geestelijk voedsel te geven, waar ze wat mee kunnen. Want kinderen willen zoveel mogelijk echtheid, dus niet alleen mooie verhalen, maar we moeten ze tegelijk vertellen ‘wat ze er praktisch mee kunnen’.

Kinderen en bekering.
Zodra kinderen tot besef van goed en kwaad komen, is er feitelijk geen verschil meer met volwassenen, ik bedoel als het gaat om hun behoudenis. In elk kind is al heel vroeg een hang naar belangrijk zijn, gezien worden en veiligheid. De wereld probeert hen te leren dat ze het zullen krijgen door bij ‘de groep’ te horen. Vooral op school speelt dat een belangrijke rol. Die drang om er bij te mogen horen, kan ze op een bepaalde leeftijd heel gemakkelijk verleiden, zodat geld, drugs, seks invloed op ze krijgen. Want wat de groep doet is dan bepalend. Laten we niet vergeten dat de duivel hun gedachten waarschijnlijk nog veel meer probeert te beïnvloeden, dan die van volwassenen. Maar het wordt anders als ze Jezus liefde op jonge leeftijd hebben leren kennen. Dan zullen ze er voor kiezen om Hem lief te hebben en te volgen en niet te doen wat de groep wil.

In ieder geval moeten kinderen net als volwassenen, zich bekeren en opnieuw geboren worden. Lees 2 Korintiërs 5:17 “Daarom, als iemand in Christus is, is hij een nieuwe schepping, het oude is voorbijgegaan, zie, alles is nieuw geworden”.

Er wordt wel eens gezegd dat kinderen van gelovige ouders vanzelf in de hemel komen. Het is alleen de vraag of dat Bijbels gezien altijd zo is? Vaak wordt door christenen de tekst aan gehaald uit Handelingen 16:31, waar Paulus tegen de gevangen bewaarder zei: “Stel uw vertrouwen op de Heer Jezus en gij zult behouden worden, gij en uw huis.”

In dat verhaal wordt de gevangenbewaarder, samen met zijn hele gezin gedoopt, dus je kunt ook zeggen dat het gehele gezin tot geloof in de Heer Jezus kwam, vader, moeder en kinderen. Maar wat bedoelde Paulus precies met de woorden “gij zult behouden worden, gij en uw huis”? In ieder geval kan er nooit uit begrepen worden dat onze kinderen zich niet zouden behoeven te bekeren, want ook de gevangenbewaarder en zijn hele gezin bekeerden zich.

Natuurlijk, gelovige ouders mogen hun vertrouwen op God stellen. Hun nog jonge kinderen zijn in Gods hand. En als ouders blijven bidden voor hun kinderen, mogen ze er op vertrouwen dat hun kinderen behouden zullen zijn, tenminste zolang ze nog niet instaat zijn om zelf een eigen keuze voor Jezus te maken. Tevens mogen ze ook weten dat God aan hun kind zal blijven werken, zodat het vroeg of laat tot bekering zal komen. Maar bekering… is geen automatisme, het geloof is geen erfgoed, kinderen erven het niet van hun vader of moeder.
Lees verder →