Tagarchief: Actueel

Inleiding.
We hebben op dit moment te maken met de verschrikkelijke gevolgen van een pandemie, de besmetting neemt in ons land nu in kracht af, maar wereldwijd maakt het virus nog steeds slachtoffers. Veel mensen maken zich zorgen over van alles en dat is uiteraard te begrijpen. Er zijn vooral veel dingen onzeker op dit moment. De vraag is vooral, wordt alles wel weer zoals we vroeger gewend waren, of zal het nu allemaal anders gaan worden? Hierover hoor je steeds tegenstrijdige meningen, God weet hoe het precies zit. Maar juist die onzekerheid, zonder duidelijk uitzicht op verbetering, maakt mensen angstig. Zal het dan nog maanden of zelfs jaren zo door gaan? Niemand weet het precies.

Wat ik vooral geleerd heb in de laatste tijd, is dat de dingen waar we zo aan gewend waren, die dus heel gewoon leken, toch zo plotseling en vooral zo snel kunnen veranderen.

Gelukkige zijn er ook positieve dingen van de huidige crisis die we bemerken, dat is vooral de aandacht die sommige zwakkere groepen in onze samenleving nu krijgen. Met name kerken en evangelische gemeenten doen er alles aan, om bijvoorbeeld aandacht te geven aan de ouderen en zieken. Maar ja, onbewust worden er toch ook mensen vergeten en daar willen we graag aandacht voor vragen. Dan gaat het om geestelijk en lichamelijk gehandicapte mensen, die zich onvoldoende kunnen laten horen, maar die wel nu al maanden gevangen zitten in de zorginstelling. Bezoek is al maanden verboden, een uitstapje of familie bezoekje kan niet. Hier is beslist sprake van onmenselijk lijden, wat nog te weinig bekend is bij ons allemaal. Vandaar dat ik uw aandacht vraag voor het onderstaande interview met Joni van Hal (zie foto).

Interview.
Ik kom uit een gezin waarvan mijn zus lichamelijk en geestelijk gehandicapt is. Zij woont in een woonzorginstelling. Midden maart kregen wij als gezin te horen dat er geen bezoek meer bij haar mocht komen. Niet op de groep, niet in de tuin en ook niet op het terrein. Nee, daarbuiten ook niet. Want de verspreiding van Covid-19 moest beperkt blijven. Op dat moment denk je nog: oké, voor hoelang zal dit zijn?

Inmiddels zijn we twee maanden verder en er is nog vrij weinig gebeurd. Terwijl het in de vooruitzichten lag dat deze crisis nog wel even ging duren. Je zou denken; dan zet je er twee maanden eerder een team op dat gaat kijken hoe er weer bezoek ontvangen kan worden op het terrein. Maar nee hoor, naar ons idee werd er niets gedaan. Terwijl in heel Nederland allemaal mooie initiatieven worden ondernomen om anderen te helpen. Een omgebouwde container bijvoorbeeld, waar de cliënt ingereden kan worden en er voldoende afstand is tussen de cliënt en de bezoeker. Niet zomaar iemand Die bezoeker is niet zómaar iemand. Dit zijn ouders van de cliënten die hun kind zo ontzettend graag willen zien, maar al maanden van elkaar gescheiden zijn. Een paar weken je kind niet zien is al erg, twee maanden is ondraaglijk lijden. Wat wel mag is videobellen met elkaar. Heel leuk lachen en praten tegen je kind op een schermpje. Maar na die eerste paar weken gaat er toch echt iets aan je knagen. Je krijgt nare gedachten in je hoofd. Je wordt boos en verdrietig tegelijk. Zij kunnen hun kind niet zien. Ik kan en mag mijn zus niet zien. Dit wekte heimwee in mij op.

Mijn zus en ik zijn al 35 jaar bevonden met elkaar. Vroeger deden we veel samen. Kleuren, puzzelen en buiten fietsen. Wij spreken elkaars taal. Al zeggen we niets tegen elkaar, wij begrijpen elkaar. Niet gek toch, dat je hier heimwee naar hebt? Dat je je zo nu en dan verdrietig en depressief voelt? Je hierdoor soms geen raad meer weet wat je moet doen en je het idee blijft hebben dat er helemaal niets gebeurt? Hoe lang gaat dit nog duren?? Ik snap dat weinig mensen daar een antwoord op hebben. Ik vind het alleen zo schrijnend dat niemand naar deze groep bijzondere mensen omkijkt. Zo lijkt het tenminste. Het kan niet zo zijn dan dit nog maanden gaat duren. Dat mijn ouders en ik niet naar mijn zus kunnen op een normale manier. En begin nou niet over het ‘nieuwe normaal’, want dit ís niet normaal. Een anderhalve meter samenleving is niet normaal en ook niet haalbaar. Te absurd voor woorden ‘Schrijnend dat niemand naar deze bijzondere mensen omkijkt’.

Mijn zus laat op een andere manier weten dat ze ons mist. Ze is zo sterk, dat ze dit aan kan. Ze kan niet naar de dagbesteding, maar vindt haar draai op de groep. Dit is de enige troost die wij hebben. Het is alleen te absurd voor woorden dat dit al twee maanden duurt. Op een gegeven moment begrijp ik het gewoon niet meer. Waar zijn we met zijn allen mee bezig? Hoe kan het toch dat we dit toelaten? Als ouders, verwanten en als broer en zus.

Kunnen we dan echt niets doen?
Want inmiddels weten we wel, na vele onderzoeken, dat de verspreiding van Covid-19 velen malen minder groot is wanneer je buiten bent dan wanneer je binnen zit en er niet goed geventileerd word. En niet door alleen maar anderhalve meter afstand te houden. Laat mijn ouders dan handschoenen aandoen en een mondkapje voor doen als zij naar mijn zus willen komen, zodat de verspreiding zo min mogelijk is. Maar kom niet aan met een tuinhekje waar aan de ene kant mijn zus zit in haar tuin en aan de andere kant mijn ouders. En dat zij maar eenmaal in de week dertig hele minuten haar dan mogen zien. Dit kan mijns inziens echt anders. Of dat mijn ouders een enge ziekte hebben en deze meenemen naar de instelling. Tuurlijk niet, want mijn ouders komen vrijwel nergens meer.

Om deze woorden op te schrijven wil ik geen verkeerde indruk geven en zielig overkomen, want dat ben ik echt niet. De cliënten in de gehandicapten zorg, die hebben echt hulp nodig. Dit kan zo niet langer. Dit is niet meer vol te houden. Voor de cliënt niet, maar ook niet voor zijn of haar familie. Deze roep moet gehoord worden. Niets doen is geen optie meer. De politiek kan hier niet meer omheen. Blijf ook gewoon nuchter en waakzaam. En hou op met angst zaaien. Mijn zus kan het niet zeggen en daarom doe ik dit voor haar. Voor mijn ouders. Voor alle andere ouders die van hun kind gescheiden zijn. Al twee maanden. Laat ons niet alleen staan. Alstublieft! Lees verder →